یادداشت محمدرضا ابراهیمی - مدیرمسئول
ظرفیت های مغفول مانده صنایع برای توسعه ریلی
صنعت ریلی در حالی پرچمدار حملونقل در جهان به شمار میرود که این صنعت در ایران به دلیل نبود زیرساختها نتوانسته سهم قابلتوجهی از حملونقل را بهویژه در حوزه صنعت به خود اختصاص دهد.
صنعت ریلی در حالی پرچمدار حملونقل در جهان به شمار میرود که این صنعت در ایران به دلیل نبود زیرساختها نتوانسته سهم قابلتوجهی از حملونقل را بهویژه در حوزه صنعت به خود اختصاص دهد. درواقع مهمترین چالش صنعت ریلی را باید درکه بود بودجه و البته تصدیگری دولت جستجو کرد. اگرچه در سالهای اخیر دولتها توجه ویژه خود را برای استفاده از مزیتهای ترانزیتی این صنعت معطوف کردهاند و در این راستا احداث کریدورهای شمال – جنوب و شرق – غرب در برنامههای توسعهای قرارگرفته است، اما روند تخصیص اعتبارات و سیاستهای انحصارگرایانه که در برخی از موارد با قوانین و مقررات دستوپا گیر همراه است باعث شده تا دولت بتواند از ظرفیتهای بخش خصوصی برای پیشبرد اهداف خود بهره ببرد در این سالها اولویت مدیران با توسعه حملونقل ریلی بوده ولی در اجرا بهطوری اقدام کردهاند که حملونقل جادهای توانسته رشد بیشتری داشته باشد، چراکه از حملونقل جاده ای عوارض کمتری دریافت میشده و یارانههای سوخت این روش را بهصرفهتر کرده است. از سوی دیگر بررسیها نشان میدهد بخش صنعت بهویژه صنایع معدنی و فولادی بیشترین متقاضیان حمل و بار از طریق ریل را تشکیل میدهند. این در شرایطی است که نبود خطوط در تمامی مسیرها در کنار کندی مراحل اداری که بیشتر بهواسطه کمبود تجهیزات و لوکوموتیو رقم میخورد باعث شده تا صنایع چارهای جز حرکت به سمت حمل جادهای نداشته باشند موضوعی که علاوه بر تحمیل هزاران میلیارد تومان هزینه مصرف سوخت زمینه افزایش تصادفات جادهای را فراهم میآورد. این در حالی است که باوجود مشکلاتی که دولت در تأمین بودجههای موردنیاز توسعه حملونقل ریلی دارد استفاده از ظرفیتهای شرکتها و صنایع بزرگ فولادی و مشارکت در توسعه ناوگان در قالب کنسرسیوم های مشترک قادر خواهد بود بخش زیادی از چالشهای پیش روی توسعه صنعت ریلی و صنایع را مرتفع خواهد کرد.