کمبود نیروی انسانی متخصص؛ زنگ خطر معادن و صنایع

به گزارش پایگاه خبری معدن‌نامه به نقل از انجمن سنگ آهن، رضا جدیدی سقوط آمار نیروی متخصص در رشته‌های معدن، جغرافیا و زمین‌شناسی طی ۱۰ سال اخیر را زنگ خطری برای استمرار چرخه حکمرانی معدن و علوم زمین دانسته و بر ضرورت برنامه‌‌ریزی هدفمند و توسعه‌‌ای نیروی انسانی براساس نیازسنجی دقیق و آینده‌نگرانه بازار کار (بخش دولتی و خصوصی) تاکید کرده است. وی گفت: مسئولان آموزش عالی و سیاست‌گذاران امر باید با استمرار مطالعه تحولات و نیازهای اقتصادی کشور در شرایط حال و آینده بازار کار، از جنبه‌های کمی و کیفی این موضوع مطلع شوند و سیاست‌‌های کلان اقتصادی را با محوریت نیروی انسانی، انتقال تجربه، دانش و مهارت‌آموزی موردنیاز به آنان، موردبررسی و واکاوی بیشتر قرار دهند.

جدیدی در بخش دیگری از گزارش تحلیلی خود به کاهش ظرفیت بخش خصوصی و دولتی برای جذب نیروهای متخصص اشاره کرده و آورده است: ظرفیت بخش خصوصی و دولتی برای جذب نیروهای متخصص رو به کاهش است که مصداق این امر را می‌‌توان در سامانه سازمان برنامه و بودجه کشورکه نشان‌دهنده آمار کاهنده شرکت‌‌های مهندسین مشاور طی سالیان اخیر است مشاهده کرد. جدیدی اشاره کرد: اﻳﻔﺎی ﻣﻄﻠﻮب ﻧﻘﺶ اﻗﺘﺼﺎدی داﻧﺸﮕﺎه‌‌ها و ﻣﺮاکز ﺁﻣﻮزش عالی ﻣﺴﺘﻠﺰم داشتن اطلاع دقیق و بهنگام سیاست‌گذاران این مراکز از نیازها و شرایط بنگاه‌‌های اقتصادی است که به‌شدت در حال تحول است. بدیهی است تحقق این امر منوط به تحکیم پیوندها و روابط بین دانشگاه‌‌ها و مراکز صنعتی، تسهیل تبادل‌نظرها، تجارب و پیشنهادها میان این دو طرف به‌منظور اصلاح مکانیسم آموزش و آماده‌‌سازی دانشجویان است.

وی معتقد است تحکیم هر چه بیشتر این ارتباطات مزایای بی‌شماری برای دو طرف درگیر این فرآیند خواهد داشت. از طرف دیگر برای تقویت بخش خصوصی و شرکت‌‌های مهندسین مشاور شایسته است بستر قانونی مناسب و اعتبارات کافی برای برون‌‌سپاری فعالیت‌‌ها از بخش دولتی به خصوصی فراهم شود.وی در بخش دیگر این گزارش یادآور شد: مرزبندی ساختاری میان منابع مالی و نیروهای انسانی متخصص در حوزه اکتشاف و همچنین نبود برنامه هدفمند و خردمندانه زمین‌شناسی و اکتشافی باعث به‌وجود آمدن کلافی سردرگم در بخش کشف ذخایر معدنی و به تبع آن وجود ضعف در چرخه بخش معدن کشور شده که تسریع در اجرای پروژه‌‌های معدنی نیازمند رفع چالش فعالیت‌‌های زمین‌‌شناسی و اکتشافی است.

از آنجایی که بزرگ‌ترین سرمایه هر مجموعه‌ای نیروی انسانی آن است و رشد و توسعه فعالیت‌های مجموعه در گرو برخورداری از نیروهای مجرب و متعهد است، توانمندسازی این بخش از مهم‌ترین مسئولیت‌های کارفرمایان به‌شمار می‌رود، اما هنوز راه درازی برای رسیدن به نقطه مطلوب در این حوزه وجود دارد.به‌نظر می‌رسد اقدام عاجلی که برای پر کردن فاصله میان نقطه موجود و مقصد مطلوب باید انجام شود، برنامه‌ریزی دقیق برای بهره‌گیری از رویکردهای نوین و سرمایه‌گذاری در زمینه آموزش نیروی انسانی است تا از مزایا و مواهب آن همه فعالان این عرصه بهره‌مند شوند.

.

.

.

.

.

.