ثبت زندگینامه و خاطرات ورزشی پیشکسوتان ذوب آهن اصفهان
سید مرتضی تربتیان از دوران کودکی علاقمند به ورزش بود و اولین بار در ۱۰ سالگی سفر ورزشی خود را در رشته ژیمناستیک با تیم منتخب اصفهان انجام داد و قهرمان مسابقات ژیمناستیک کشور در رشته زمینی شد .
به گزارش پایگاه خبری معدن‌نامه، سید مرتضی تربتیان متولد ۱۳۴۴ اصفهان است و دارای دو فرزند دختر و مادر و همسری که مشوق و همراه وی در امر ورزش بوده اند. وی از دوران کودکی علاقمند به ورزش بود و و شروع زندگی ورزشی خود را از رشته ژیمناستیک با مرحوم بهمن افشار و سپس شنا میداند وی اولین بار در ۱۰ سالگی سفر ورزشی خود را ،در رشته ژیمناستیک با تیم منتخب اصفهان انجام داد و قهرمان مسابقات ژیمناستیک کشور در رشته زمینی شد .
مرتضی تربتیان همزمان با ژیمناستیک به دلیل حضور همکلاس های خود در تیم هندبال به این رشته نیز علاقمند شد و به صورت اتفاقی در روزی که برروی سکوهای سالن ادب ( شهید سجادی فعلی )حضور داشت و تیم هندبال مهدی اخوان هم فاقد یک بازیکن بود به دعوت وی در ترکیب تیم هندبال حضور یافت و از آن زمان زندگی وی با هندبال گره خورد .اولین حضور او در تیم تام اصفهان بود
در سال ۱۳۶۱ با تیم نوجوانان اصفهان و درسال ۱۳۶۳ با تیم جوانان اصفهان قهرمان شد و در همان سال ۱۳۶۳ بهمراه تیم ملی عازم مجارستان شد
وی آغاز زندگی ورزشی خود در رشته هندبال را از سال ۱۳۵۹ بیان میکند؛ مرتضی تربتیان از سال ۱۳۶۵ به صورت حرفه‌ای و باشگاهی هندبال را ادامه داد و سپس به دلیل خدمت سربازی با حضور در تیم ژاندارمری و نیروی انتظامی در مسابقات کشور حضور یافت و در هر دو سال قهرمان کشور شد وی در سال ۱۳۷۱ به باشگاه ذوب آهن پیوست و در همان سالها پس از کش و قوس های دوساله در سال ۱۳۷۳ در زمان مدیریت علیرضا شوقی و با تشویق آقای حداد به استخدام شرکت سهامی ذوب آهن اصفهان در آمد .
وی به مدت ۱۰ سال کاپیتان تیم ملی ایران بوده و سه بار در مسابقات قهرمانی آسیا حضور یافته است و در سال ۱۳۶۸ در مسابقات پکن با ۴۸ گل در ۴ بازی به عنوان آقای گل آسیا انتخاب شد .
وی در خصوص خاطرات ورزشی خود می گوید چون پدرم مخالف ورزش کردن من بود مجبور بودم کیفم را در پشت بام بگذارم و سپس ازتیر برق داخل کوچه برای برداشتن کیف به پشت بام بروم سپس با پای پیاده به ورزش می‌رفتم و پس از بازگشت مجدد کیف را به پشت بام پرت می کردم تا پدرم متوجه ورزش من نشود و به خانه برمی گشتم مادرم چون می‌دانست پدرم ناراحت می‌شود به صورت مخفیانه همه لباس‌هایم را می شست.
وی می‌گوید اما پدرش بعد از مدتی با توجه به تشویق فامیل و دوستان در خصوص تلاشهایم به ورزش علاقمند شد و مرا مورد تشویق قرار داد وی احترام به خانواده را یکی از ارکان اساسی زندگی هر ورزشکار می داند و می گوید هرچند که سایه پدر را حدود ۱۰ سال است در بالای سر خود نمی بینم اما سعی کرده ام با خدمت به مادر این کار را جبران کنم و از ورزش قهرمانی چیز خاصی جز خاطرات خوب در مسابقات و سفرها و مصدومیت های شدید به همراه ندارم .
کسب اولین مقام هندبال ایران یعنی کسب مقام سومی آسیا با تیم هندبال ذوب آهن در دهه ۷۰ را از خاطرات شیرین خود میداند؛ وی در خصوص آرزوی خود به عنوان آرزوی ذوب آهنی گفت امیدوارم کارخانه ذوب آهن اصفهان و باشگاه ذوب آهن اصفهان ، هم در تولید و هم در ورزش نتایجی بگیرند که همه مدیران و پرسنل شرکت و باشگاه، تیمهای ورزشی ،پیشکسوتان و هواداران غیور ذوب آهن با افتخار سر خود را بالا بگیرند و به خود ببالند
و همچنین گفت اگر موزه افتخارات باشگاه بصورت کامل تکمیل و راه اندازی شود تا حاصل زحمات کارخانه ، باشگاه و تیمها قابل رویت باشد بسیار کارماندگار و ارزنده ای خواهد بود.
ادامه مصاحبه ایشان را هفته آینده در پیج باشگاه و ویژه نامه شرکت سهامی ذوب آهن و کتاب پیشکسوتان ذوب آهن دنبال کنید.
–
–
–
