هزینه های جبران ناپذیر صنعتی شدن را آیندگان می پردازند
فرخ مستوفی، فعال محیط زیست- تحولات ناشی از صنعتی شدن تمامی ساختارهای محیطی را تحت تأثیر خود قرار میدهد و با ایجاد رقابت در نیل به صنعتی شدن در میان کشورهای مختلف، این روند به شکل فزایندهای تداوم یافته و تخریب مداوم و مستمر منابع طبیعی و محیطزیست را منجر شده است. پروژههای بزرگ ملی […]
فرخ مستوفی، فعال محیط زیست- تحولات ناشی از صنعتی شدن تمامی ساختارهای محیطی را تحت تأثیر خود قرار میدهد و با ایجاد رقابت در نیل به صنعتی شدن در میان کشورهای مختلف، این روند به شکل فزایندهای تداوم یافته و تخریب مداوم و مستمر منابع طبیعی و محیطزیست را منجر شده است. پروژههای بزرگ ملی که ارزیابی محیط زیستی درستی ندارند این آسیبها را سبب شده که البته در شرایط کنونی به دلیل فشارهای ناشی از تحریم و مسئله بیکاری قابلاجتناب هم نبوده است، اما در حالت کلی و فارغ از این برهه زمانی 2 مشکل مهم باید موردتوجه قرار گیرد. یکی از این موارد ایجاد سیستم ارزیابی درست و دقیق برای اجرای پروژه شرکتهای بزرگ است که میزان تخریب و آسیب به محیط را برآورد کند و برای رفع آن و یا جبران آن راهکاری لحاظ شود و مورد دیگر تقویت سازمان محیطزیست است، این سازمان در کشور ما ضعیف است و قدرت اجرایی ندارد.
پروژه شرکتهای بزرگ، آلودگیهای جدی برای محیط ایجاد میکنند، فارغ از آلودگی زیباشناسی، آلودگیهای آبوهوا، آسیب به محیطزیست و حیاتوحش هزینههای جبرانناپذیری است که نسلهای بعدی متحمل میشوند. به عبارتی سود صنعتی شدن نصیب ما میشود و هزینههای جبرانناپذیر آن را آیندگان متقبل میشوند.
حفظ، نگهداری و بهبود محیطزیست و منابع طبیعی تنها در صورتی امکانپذیر خواهد بود که از تمامی ظرفیتهای موجود یک جامعه در این راستا استفاده شود و سیاستگذاری به نحوی باشد که در بلندمدت بیشترین منفعت را برای نسلهای مختلف ایجاد کند. امری که مهمترین لازمه آن ارتقا و بهبود مسئولیت اجتماعی است. مسئولیت اجتماعی دولت، بخش خصوصی و مردم تنها با افزایش آگاهی نسبت به اثرات مثبت وجودی و منفی نبود یا کمبود آن ایجاد خواهد شد. توسعه پایدار و دستیابی به آن جز از طریق آگاهسازی مجریان در مسئولیت اجتماعی و ارتقای سطح آن در جامعه ممکن نیست. امری که در جوامع دارای اقتصاد مبتنی بر منابع طبیعی به دلیل وجود رابطه مستقیم میان بهرهمندی از منابع طبیعی و تخریب آن بههیچوجه ساده به نظر نمیرسد اما با توجه به تغییرات رویکردی و نهادی اقتصادی کشورها بهمرور شرایط بهتری به خود خواهد گرفت. درمجموع این شرکتها هستند که خود با حفاظت از محیطزیست و جلوگیری از تخریب آن از یکسو و ممانعت از تصمیمگیریهای غلط مبتنی بر سود دولتها و بخشهای خصوصی از تخریب منابع طبیعی و محیطزیست جلوگیری میکنند امری که قبل از هر چیز نیازمند ارتقای سطح مسئولیت اجتماعی و افزایش احساس تعهد و تعلق نسبت به جامعه است. دولت و بخش خصوصی نیز در صورت داشتن یک دید بلندمدت و همهجانبه خواهند دانست که در صورت رفتار مبتنی بر پایداری در نهایت خود از این شرایط منتفع خواهند بود.
بنابراین برای آنکه کشورمان بدون به خطر انداختن سلامت و بقای نسل آینده و سایر کشورها، مسیر توسعهیافتگی خود را ادامه دهد و درعینحال به یک محیط سالم و زندگی مطلوب نیز دست یابد بایستی در سنجش توسعهیافتگی این کشورها عامل زیستمحیطی نیز لحاظ گردد زیرا لحاظ مؤلفه آلودگی در سنجش شاخص توسعه انسانی این کشورها، آنها را وادار میکند که برای بالا بردن سطح توسعهیافتگی خود، توجه بیشتری به محیطزیست و جلوگیری از انتشار گازهای گلخانهای داشته باشند.